Hans is bewonersbegeleider van 17 rijtjeswoningen aan de straat Bovendijks in Garrelsweer. Leida woont in een van die woningen. Garrelsweer is onderdeel van de dorpenaanpak: bij deze aanpak worden de versterkingen per straat uitgevoerd, zodat het dorp er zo min mogelijk last van heeft. Terwijl Hans de bewoners begeleidt in hun versterkingproces, maakt Leida dat proces als bewoner van dichtbij mee.
Een rommelig begin
Twee jaar geleden begon Hans bij NCG. 'De woningen aan de Bovendijks waren toen verdeeld onder vijf bewonersbegeleiders. Dat werkte erg rommelig. Al snel bleven we met z’n tweeën over. Toen mijn collega stopte, heb ik gezegd dat ik het alleen wilde doen om het overzicht te bewaren.'
Inmiddels kent hij elke bewoner persoonlijk. Dat merkt ook Leida, die al bijna veertig jaar in haar huis woont. 'Toen ik hoorde dat mijn huis versterkt moest worden, vond ik dat verschrikkelijk', vertelt ze. 'Ik kreeg het gevoel dat ze mijn vertrouwde huis kapot gingen maken. Dingen die ik ooit met mijn man heb uitgezocht, verdwijnen straks. Dat idee vond ik heel moeilijk.'
Hans herkent dat gevoel. 'Veel bewoners wonen hier al sinds de huizen zijn gebouwd. Er zit zoveel emotie in die muren. Daarom probeer ik altijd eerst te luisteren en mensen stap voor stap mee te nemen. Pas als ze begrijpen wat er gaat gebeuren, komt er weer rust.'
Vertrouwen opbouwen
De eerste jaren bestonden vooral uit veel praten. Hans probeerde angsten bij bewoners weg te nemen en ze meer controle te geven. 'Een goede investering is het halve werk', vertelt Hans. Bewoners kregen vertrouwen in hem, waardoor het proces soepeler verliep.
Ook voor Leida werkt dat zo. 'In het begin probeerde ik alles tegelijk te regelen, maar dat werkt niet. Nu doe ik het stap voor stap. Dingen die ik kan uitbesteden, laat ik anderen doen. Hans legt goed uit wat er mogelijk is en wanneer iets gebeurt. Dat geeft vertrouwen.'
Hans staat echt naast de bewoner: 'Soms heb ik intern stevige discussies moeten voeren. Ik vind het belangrijk dat we als organisatie afspraken nakomen. Zo blijven we betrouwbaar.'
Een straat vol herinneringen
De woningen aan de Bovendijks zijn ruim vijftig jaar oud en hebben allemaal versterking nodig. In de straat woont een mix van gezinnen, alleenstaanden en ouderen. 'Er hangt een nostalgische sfeer,' vertelt Hans. 'Mensen hebben hier hun leven opgebouwd. Sommigen willen eigenlijk helemaal niet dat hun woning wordt aangepakt, omdat het huis vol herinneringen zit.'
Leida begrijpt dat gevoel als geen ander. Ze woont er alleen sinds haar man ruim twintig jaar geleden overleed. 'Ik ben bang dat ik me straks in mijn nieuwe huis niet thuis voel. Toch probeer ik rustig te blijven', zegt ze. 'Ik moet ook wel meevaren, want ik wil niet de enige zijn die het hele versterkingsproces voor de straat ophoudt.'
Samen sterker
De 17 woningen aan de Bovendijks staan in vijf blokken. De versterking gebeurt per blok. De versterking is in augustus gestart. Vanaf dat moment gaan er iedere maand bewoners voor 7 maanden uit hun blok, zodat de versterking kan starten.
Hans: ‘Ze noemen het ook wel de versterkingstrein, want het loopt als een spoor door het dorp.’
De meeste bewoners gaan naar de tijdelijke huisvesting in Wirdum. Veel bewoners trekken samen op. 'Ons blok is heel hecht', vertelt Leida. 'We regelen dingen samen, van de keuken tot de isolatie. En gelukkig blijven we bij elkaar in de buurt wonen in Wirdum. Dan voel ik me niet zo alleen.'
Hans vindt dat een van de mooiste kanten van zijn werk. 'Bewoners helpen elkaar, geven tips of zoeken samen een nieuwe vloer uit. Dat sociale contact zorgt ervoor dat mensen elkaar door deze periode trekken. En hoe mooi is het als je de krant kunt blijven uitwisselen?'
Samen beslissen
Volgens Leida heeft het traject de buren zelfs dichter bij elkaar gebracht. 'We moeten over veel dingen samen beslissen. Dat is niet altijd makkelijk, maar we komen er altijd uit. Je leert elkaar beter kennen.'
Hans beaamt: 'Dat is precies wat ik bedoel met het sociale behouden. De versterking is niet alleen een technische operatie. Het is ook een investering in de gemeenschap.'
Niet met pensioen
Hans heeft inmiddels de pensioenleeftijd bereikt, maar denkt nog niet aan stoppen. 'Het liefst blijf ik totdat iedereen in Garrelsweer weer op een veilige plek woont. Ik vind de gesprekken met bewoners heel leuk en wil het voor iedereen goed achterlaten.' Hans is inmiddels ook goed geïntegreerd in het dorp. 'Ik drink regelmatig een bakje koffie in het dorpshuis en haal in het weekend een ijsje in het dorp. Ik vind dit sociale gedeelte heel belangrijk.'
Een barbecue als afsluiting
De bewoners zijn blij met zijn inzet. 'Laatst zei iemand dat het leuk zou zijn om volgend jaar een buurtbarbecue te houden als alles klaar is, en dat ik daarbij moet zijn', vertelt Hans. 'Dat leek me geweldig, dus ik heb gezegd dat ik de barbecue wel regel.'
Ook Leida kijkt daar nu al naar uit. 'Als straks alles achter de rug is, hebben we het wel met z’n allen gedaan.'
De komende maanden moet er nog hard gewerkt worden, maar Hans kan al uitkijken naar het einde. 'Als je straks door de straat loopt en alle bewoners blij zijn, geeft dat trots. Ik hoop dat volgend jaar zomer iedereen op de barbecue komt.'